Gminna Biblioteka Publiczna

"Drugi brzeg" to poruszająca historia rodziny w czasach, gdy każdy dzień był niewiadomą. Rodzina Niemojskich próbuje odnaleźć się w trudnej rzeczywistości 1919 roku.

Osiemnastoletnia Wiktoria po ciężkiej chorobie wkrótce opuści swoją ukochaną Warszawę i wyjedzie na wieś. Starszy z braci - Fryderyk - po wojnie pozostaje żołnierzem i wiąże swoją przyszłość ze służbą. Młodszy - Gustaw - myśli tylko o dobrej zabawie i hulaszczym życiu. Ksawery, głowa rodu, wraca do zdrowia po walce podczas wojny. Natomiast matka - Hortensja - udziela się charytatywnie i dba o domowe ciepło.

Jak potoczy się rodzinna historia? Z jakimi wydarzeniami będą zmuszeni zmierzyć się bohaterowie? Jak losy Polski wpłyną na życie rodu Niemojskich?

W trudnych czasach. rodzina jest siłą!

Zbeletryzowana historia najsłynniejszego kawalerzysty wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku. Feliks Jaworski stał na czele partyzanckiego oddziału walczącego na Kresach w latach rewolucji październikowej, zawsze atakował w pierwszym szeregu i praktycznie w każdym starciu z wrogiem odnosił rany. O jego odwadze opowiadano legendy, a kobiety wręcz mdlały na jego widok. Zresztą major był wrażliwy na wdzięki płci pięknej, a jego szlak bojowy znaczyły nie tylko spalone wsie zbuntowanego chłopstwa i mogiły ich mieszkańców, ale też złamane serca zakochanych w nim szlachcianek, służących, pielęgniarek czy chłopek. Urodziwe kobiety traktował bowiem dość instrumentalnie, chociaż zdarzały się też - oczywiście - pewne wyjątki. Nawet bowiem najtwardszy mężczyzna ma chwile słabości, a jego serce nie zawsze jest z kamienia. Spotkało to również bohatera tej książki.
Nie zmienia to jednak faktu, że majora uważano w czasach II Rzeczypospolitej za osobę bardzo kontrowersyjną. Wprawdzie nikt nie negował jego ogromnych zasług dla obrony polskich dworów ziemiańskich na Kresach, ale wielu zarzucało mu okrucieństwo posuwające się aż do ludobójstwa. Twierdzono, że tak naprawdę był dzikim watażką stepowym, który przez pomyłkę urodził się o trzy stulecia za późno, gdyż niczym nie różnił się od bohaterów Trylogii Sienkiewicza. Miał być nawet od nich znacznie gorszy, gdyż rzekomo zabijał dla przyjemności, a do tego cechował się niebywałym okrucieństwem. Trudno to negować, gdyż Jaworski, chcąc dać nauczkę buntownikom i rzucić postrach na innych, potrafił zakopać żywcem mieszkańców jednej z wsi oskarżanych o zniszczenie polskiego dworu. I wcale nie miał z tego powodu wyrzutów sumienia - uważał bowiem, że jest to właściwa odpowiedź za przelaną polską krew.
Wartka akcja pełna zwrotów, zaskakujące sceny i sytuacje, a do tego opisy kresowych miejsc znanych z autopsji obu autorom to dodatkowe atuty tej książki przedstawiającej mało znany wycinek naszych dziejów w konwencji powieści awanturniczej. W niczym zresztą nieustępującej amerykańskim westernom czy francuskim historiom spod znaku płaszcza i szpady.

Opis pochodzi od wydawcy

Historia kobiety, która wzięła los w swoje ręce.

Eliza Baranowska jest dziedziczką pokaźnego majątku Janowice położonego na Kresach. Otrzymała go po matce, która wiodła nieszczęśliwe życie u boku niewiernego męża, tak jak wiele kobiet w jej rodzie. Dziewczyna wierzy, że jeśli sama będzie decydować o sobie, uniknie podobnego losu.
Po wybuchu wojny z bolszewikami na dwór napadają białoruscy chłopi. Eliza z macochą i przyrodnią siostrą ledwo uchodzą z życiem, chroniąc się w górującej nad okolicą wieży. Tajemnicza budowla ma złą sławę, ponoć straszy w niej duch kniaziówny Sonki. Tymczasem do Janowic wkracza polskie wojsko, w którym służbę lekarza pełni daleki kuzyn Elizy, Mateusz. Dziewczyna zostaje sanitariuszką i zyskuje bliskiego sercu towarzysza. W czasie przygotowań do opuszczenia majątku odkrywa rodzinne sekrety. Czy zdoła rozwikłać tajemnicę, która ma swoje źródło w wypadkach sprzed wieków? Co jeszcze łączy pannę Baranowską z więzioną latami przez męża Sonką?

Ciszakowie Wiodą spokojne życie w warszawskiej kamienicy na Smolnej. Wraz z odzyskaniem przez Polskę niepodległości we wszystkich wstępuje nadzieja na lepsze jutro. Wkrótce jednak nad krajem znów zbierają się ciemne chmury - do stolicy zbliża się ofensywa bolszewicka. Echo niesie odgłosy wystrzałów, powietrze pachnie krwią... Zawieruchy Wojny nie omijają stróżówki, w której Maciej i Staszka na przekór wszystkiemu usiłują ocalić swój mały świat od zagłady.

Czy można przywrócić do życia serce skute lodem? Czy kazdy zasługuje na przebaczenie? Czy miłość zdoła uleczyć nawet najbardziej bolesne rany?

W burzliwych czasach jedyną spokojną przystanią jest dom. To w ramionach najbliższych można skryć się nawet wtedy, gdy pozostają jedynie skrawki nadziei.

Anastazja i Kazimierz, rozdzieleni przez wojnę i ludzką niegodziwość, usiłują na nowo ułożyć sobie życie.
Jest rok 1920. Krwawa łuna rewolucji nad dawnym imperium rosyjskim ustępuje miejsca szarej bolszewickiej codzienności. Po wyjściu z więzienia Anastazja przyjeżdża do Petersburga, próbuje zapomnieć o Kazimierzu i zatraca się w pracy w szpitalu. Walcząc z uprzedzeniami, zdobywa lekarskie doświadczenie. Gdy kończy się wojna polsko-rosyjska, Kazimierz wraca na Wołyń. Opiekuje się nim nieodłączny Borys Bogdanow, który zataił przed przyjacielem, co stało się z Anastazją. Dawni kochankowie spotykają się ponownie w świecie, w którym nic już nie jest takie jak kiedyś. Czy ich namiętne uczucie zwycięży przeciwności losu?